Vanmorgen mijn
moeder ten grave gedragen. Zo heet dat. Dood was ze al zes dagen. Wat voegde
het dus nog toe? Eigenlijk vooral dit: dat ik, haar zoon, met mijn vrouw en de
zes kinderen die wij kregen, met ons achten daar waren. Da’s indrukwekkend. Wat
doen we nog met z’n achten? Eigenlijk niets meer. Dát dus wel. Oma en mamma
begraven. Haar lichaam de grond in laten zakken terwijl ze al lang en breed in
de hemel zit… Zit. Want zo ken ik haar de laatste jaren, zittend. Pappa
schuifelend door het huis en mamma zittend op haar verstelbare stoel.
’t Was een mooie
begrafenis. Maar op een enkele opkomende snik in m’n keel na, bleven mijn
emoties uit.
Totdat ik op
Facebook deze prachtige foto van mijn collega Jaap Meijer zag:
Ik reageerde erop
met: “Jaap, heb vandaag mijn moeder begraven.
Deze foto is een perfecte verbeelding van mijn gevoelens tijdens deze dag.
Bedankt.”
Een uur later bekeek ik – alleen –
nog eens aandachtig de foto. Ik herkende in de grote, brede boom mijn moeder, met
haar brede takken beschutting biedend aan ons gezin. In de smalle bomen zag ik mijn
vader verbeeld, dun, alleen, in tweeën gesplitst en op enige afstand van mijn
moeder. In de rechte smalle boom zag ik hem zoals hij zich naar buiten uit:
recht, dogmatisch, emotieloos. In de wat kronkelige boom daarnaast zag ik zijn
alter ego, verborgen voor de mensen: met allerlei moeiten, gedachten en diepe
emoties. Ik herkende mezelf… En in de vurige lucht boven de
horizon las ik de glorende Hoop die zij en ik kennen: het komt eens goed
allemaal.
En, God dank, ik moest vreselijk
huilen. Minutenlang. Met diepe snikken en veel tranen.
Ik vertelde het even later aan
Kathleen en m’n kinderen. Zonder schaamte. Ik houd van hen en van m’n ouders.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten