Mijn moeder is overleden

Mijn moeder is vanmorgen rond half negen overleden.

Toch wel wat onverwacht. Maar zij en wij waren er wel klaar voor.

Ik werd niet overmand door verdriet toen mijn zus mij belde.

Pas toen ik bij mijn vader de kamer binnentrad en daar mijn broers en zussen, de begrafenisondernemer en mijn vader samen zag kwam de fysieke emotie: tranen en een huilbrok in mijn keel die normaal praten verhinderde. Ik huilde even. En omarmde mijn lieve broers en zussen.

Ik bekeek het lichaam van mijn moeder. Drukte een afscheidskus op haar voorhoofd. Voelde haar koude geel gekleurde arm en hand. Haar mond stond in de mij bekende, berustende stand: de mondhoeken iets naar beneden. In zekere zin toch wel vredig, hield ik mezelf voor. En had er in elk geval zelf vrede mee. Het is goed zo.

En we hadden een goede dag samen. Al regelend en pratend met elkaar.

Toen ik weg zou gaan twijfelde ik. Zal ik nog één keer kijken naar haar? Ik deed het toch maar. In de deuropening van de slaapkamer. Haar huidskleur nóg geler. Heel erg dood was ze. Ik dacht: Zij ziet mij nu vanuit de hemel naar haar lichaam kijken. Ik dacht: zij ziet en kent mij nu volledig. In de hemel bestaan geen geheimen. Ik dacht: zij ziet mij en houdt volledig van mij. In de hemel kan liefde alleen maar onbegrensd zijn.

Het was een blijde verdrietige dag.

Dag mamma!