Mijn houding tegenover boeken is wat ambivalent.
Als ik een boek gelezen heb dan heeft het boek op zich (het
karton, het papier) geen waarde meer voor mij. Zeker als het een roman betreft
zet ik het dan gerust binnen korte tijd te koop in mijn internetboekwinkel.
Aan de andere kant kan het mij haast pijn doen te moeten
zien hoe de rug van een paperback tijdens het lezen steeds holler wordt. Een
gelezen paperback is zooo lelijk.
En kan ik genieten van een goed gebonden boek uit de vorige
of eervorige eeuw dat je na lezing als daarvoor kunt wegleggen. Niets
veranderd!
Enne… ik heb ergens gelezen dat er mensen zijn en waren die
een stofomslag na het kopen van het boek direct bij het oud papier deden… Mijn
hart draait zich een kwartslag om bij alleen al de gedachte daaraan.
Boeken zijn rare dingen. Ik denk doordat ze zo heel erg
‘vorm’ zijn en tegelijkertijd zo heel erg ‘inhoud’. Elk boek is drager van een verhaal
of een boodschap . Van zo’n drager verwacht je wat. Stevig, degelijk, voornaam.
Een E-book valt dan eigenlijk al direct af als ‘boek’. Een E-boek is zó niets,
zó nullen en enen, zó delete-baar…
Toch zal ik ermee moeten dealen. Dat boeken zullen
verdwijnen, bedoel ik. Maar dat zal heel langzaam gaan. Als een gewenst onkruid
ofzo. Dat zulke mooie bloemen kan hebben. Dat zo lekker ruikt. Of juist zo
smerig, maar het ruikt.
Sommige boeken bewaar ik wat langer, of, in mijn geval: zet
ik nog niet direct te koop in mijn boekwinkel op internet. Dat is als de inhoud
nog nagalmt in m’n hoofd. Herlezen doe ik ze niet. Maar ik wil ze nog even door
m’n handen kunnen laten gaan. Nog even het gewicht voelen. Het voorplat
bewonderen. Of zelfs de bladspiegel. Elk boek heeft zelfs zijn eigen geur!
Boeken… rare dingen
