Mooie reportage over de band Elbow op VPRO zaterdagavond. Ik
begon te kijken toen het al bezig was en viel midden in een repetitie van een
van hun songs. Wow, dat klinkt goed, dacht ik meteen. Dat klinkt compleet. Dat
klinkt doordacht. En daarna hoorde ik de afzonderlijke bandleden spreken over
hun muziek. Niet gefocust op hun eigen partijtje binnen de song maar gefocust
op de vraag: hoe kan ik met mijn instrument de juiste bijdrage leveren aan deze
song. En dat zei niet één van de bandleden, nee, dat zeiden ze allemaal. Dat
was ‘beleid’.
Dat deed me denken aan een reportage op een ander net, die
ik dit weekend gezien had. Over een top-modeontwerper. Het was geen
mode-ontwerper die het zei maar een componist
Hij zei zoiets als: ik heb van haar geleerd om in het kunstwerk te
kruipen, drie dimensionaal.
Dat vind ik een mooie gedachte. Dan is alles gericht op het
eindresultaat, het kunstwerk.
En nu denk ik: ik waardeer dat omdat het een afspiegeling is
van hoe ik tegen het leven van een mens aankijk. Ook van een christen. Niet
gericht op jezelf. Maar op het geheel, iets buiten jezelf dus. Het is een
tegennatuurlijke beweging. Je moet snijden in jezelf. Ten bate van het
eindresultaat.
Maar hoever gaat dat? Dat ben ik nu aan het uitvogelen.
Totale wegcijfering van jezelf? Misschien wel. Maar misschien is dat de
verkeerde focus. Misschien moet de focus simpelweg liggen op ‘goed doen’. Goed
doen in de ogen van God. Punt. Meer wordt niet van mij gevraagd. Vogel dat maar
eens uit! Vanuit Gods perspectief goed doen op aarde.
Toen ik van puber adolescent werd was mijn grootste mijlpaal
te ontdekken dat niet ikzelf het centrum van universum was maar God. Dat was
mijn eerste bekering.
Ik moest dus gaan dienen. Nee, zei mijn totale karakter. Je
hebt toch nog wel bepaalde rechten. Je hebt er recht op niet gekwetst te
worden. Ook heb je recht op een bepaalde mate van wraak. Je hoeft niet alles
over je kant te laten gaan. Er zijn grenzen. En dus hanteerde ik die. Veelal
onbewust: m’n karakter bepaalde die grenzen zonder al te veel moeite van
mezelf.
Maar voldeed dit? Voldoet dit? Ik moet concluderen: nee.
De veelal onbewuste kwetsingen van anderen zijn te sterk. Ik
kan er niet tegenop. Ik kan er niet tegenop met m’n theorie. Larry Crabb leerde
me: als een ander jou kwets dan moet jouw voornaamste zorg zijn het feit dat
hij zondigt en niet jouw gekwetste gevoel.
Dat lukt me dus niet. Soms wel maar meestal niet.
Dat heeft alles te maken met liefde. De meest pure vorm van
liefde is volgens mij je inspannen je zo te gedragen dat de ander minder
zondigt. Minder zondigt in het algemeen, en, meer in het bijzonder, tegenover
anderen en nog meer, tegenover jou. Met als doel: dat jij meewerkt aan het
minder zondigen van die ander tegenover God. Dát is dienen.
Jouw eigen welzijn komt dan heel laag in je
prioriteitenlijst te staan.
Dat is lastig. Dat is zo vreselijk lastig. Dat voelt voor
mij als voortdurend balanceren. Als voortdurend m’n evenwicht verliezen.
Voortdurend de vraag: wat is nu wijs? Mijn supergrote ego heeft daar altijd
hele duidelijke antwoorden op. Maar mijn gelovige, nederige ziel – ik hou van
God – mijn geweten dus, klaagt me voortdurend aan. En ik raak verstrikt in de
vragen. Wat moet ik doen in deze concrete situatie? Wat moet ik zeggen in deze
concrete situatie? En hoe erg is het als ik het even gewoon niet meer weet?
Zwart-wit. Ik denk in zwart-wit. God denkt in full colour. Genadige full colour.
Hoop ik. Misschien ben ik geneigd om in een zwart-wit-God te geloven. Maar
Jezus, Gods vleesgeworden beeld hier op aarde, was alles behalve zwart-wit. Hij
was in alle opzichten kleurrijk. Ook in zijn zicht op de zondaar. Hij doorbrak
juist alle zwart-wit-denken. Heerlijk! Hij geeft een heerlijke CMYK-kleur aan
het leven. Dat voel ik voortdurend. Dat relativeert mijn zwart-wit-denken.
Ik droom van het kleurenspectrum van de hemel. Dat gaat rgb
of cmyk nog ver te boven. Dimensies worden toegevoegd. Ongekende
kleurdimensies. Hoe heerlijk moet dat zijn?
Om terug te keren tot de directe aanleiding van deze
ontboezeming: ik luister naar de full colour-muziek van Elbow. Maar weet dat er
meer is: rainbow-muziek. Het volledige spectrum. En nog veel meer dan dat. Al
die menselijke dimensies overstijgende.
Daar verlang ik dus naar. Dat ultieme dat ons te wachten
staat.
Effe doorbijten nu dus nog...
En ondertussen genieten van alle kleuren van de regenboog.
Van zwart-wit tot full-colour.
Het dal van tranen wordt ooit omgevormd tot toppen van
vreugde-tranen. Daar wil voor gaan.
Rijk
Geen opmerkingen:
Een reactie posten